still ill

Οι παλάμες του είχαν ιδρώσει.Έκλεισε τα μάτια του ικετεύοντας τη Λάχεσι να είναι το δικό του όνομα αυτό που θα ανεδείκνυε η κληρωτίδα.Ήταν μοναδική ευκαιρία να αποδείξει όχι απλά την αξία του,αυτή ήταν εγνωσμένη,αλλά το ότι η κορυφή τού ανήκε.Τόσα χρόνια η σκιά του άλλου τον σκέπαζε.Η αποδοχή και ο σεβασμός συντρόφων και εχθρών δεν ήταν αρκετός.Ποτέ δεν είναι.
Σε λίγες στιγμές όμως όλα θα άλλαζαν με τη βοήθεια της Μοίρας που φαίνεται τον εισάκουσε.Το όνομα του θα βρισκόταν στα χείλη όλων ως ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής.Σε λίγο.
Θυμήθηκε τον γέρο πατέρα του και το σπίτι που τον νοσταλγούσε."Θα έχουν καρπίσει τώρα τα στάχυα" σκέφτηκε.Εκείνη την γλύκα του σταρένιου ψωμιού θα την γεύοταν ξανά στα συμπόσια με τους φίλους και το φλογάτο κρασί;Πόσες φορές πεθύμησε την βαθυγάλανη θάλασσα της Σαλαμίνας σε αυτά τα δέκα χρόνια;Τίποτε από όλα αυτά που θύμιζαν την ευτυχία των απλών πραγμάτων δεν είχε πια σημασία.
Έπρεπε τώρα να αφαιρέσει από τον άνθρωπο που στεκόταν απέναντί του όλα αυτά που έδιναν την χαρά και στον ίδιο.Το φιλί της γυναίκας,τα μάτια του γιου του,τη στοργή της μάνας.Και αν τραβούσε για τον χαμό,δεν τον ένοιαζε.Μόνο αν άκουγε τον θρήνο της Ανδρομάχης για τον άντρα της θα ήξερε πως είναι ο κορυφαίος.
Γελάστηκε όμως και τελικά δεν του δόθηκε αυτό που ποθούσε.Την επόμενη φορά που η δόξα τού αρνήθηκε ξανά την αγκαλιά της,στερώντας του τα όπλα του Αχιλλέα,τον λατρέψαμε.
Εκείνη τη στιγμή που η κοφτερή λεπίδα βυθιζόταν στα σπλάχνα του,νιώσαμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι αυτός δεν ήταν γιος θεάς.